Christen bewegen Frankfurt/Einladung

Sehr geehrte Damen und Herren,

die meisten von Ihnen haben wahrscheinlich den öffentlichen Prozess wahrgenommen, den die Stadt Frankfurt angestoßen hat, um ihren „Entwurf eines neuen Integrations- und Diversitätskonzepts“ für Frankfurt zu diskutieren. Dieses Konzept reflektiert Formen des Miteinanders in unserer Stadt. Das Thema Vielfalt berührt auch uns, als christliche Kirchen und Gemeinden in Frankfurt, mit ihren unterschiedlichen Erfahrungen und Hintergründen, und unsere Mitglieder, seien sie zugewandert oder hier geboren. Wir möchten Sie daher einladen zu einer Veranstaltung „Christen bewegen Frankfurt“ im Haus am Dom, am 10. Februar um 19.00 Uhr (Näheres entnehmen Sie bitte dem anhängenden Einladungsblatt).

Diskutieren Sie mit der Integrationsdezernentin der Stadt Frankfurt, Frau Eskandarin-Grünberg, den Vertretern und Vertreterinnen unserer Mitgliedskirchen sowie de muttersprachlichen Gemeinden Frankfurts und der Mitglieder des Internationalen Konvents.



Wir freuen uns auf einen lebendigen Austausch mit Ihnen

Ihre Ursula Schoen und Pfr. Athenagoras Ziliaskopoulos im Namen der Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen in Frankfurt

Κηδείες!

Πριν λίγες μέρες έζησα για άλλη μια φορά το δράμα των επιλογών στη ζωή. Κηδεία. Εγώ και ο νεκρός. Κανείς άλλος! Ο μακαρίτης παλιός γουναράς, που έφαγε τη ζωή με το κουτάλι κι εντέλει έχασε τα πάντα ζώντας με κρατική βοήθεια, απέφευγε συστηματικά τις επαφές με έλληνες. Στα νιάτα του εγκατέλειψε γυναίκα και παιδιά κι όσο κι αν προσπάθησε στα γεράματα να συνδεθεί πάλι μαζίτους στάθηκε αδύνατο. Η τελευταία "σύντροφος" του δε μπόρεσε να έρθει στην κηδεία. Ήταν μακριά, έκανε κρύο, το χιόνι ήταν πολύ... Πριν πεθάνει παρακάλεσε να μη τον κάψουν (κατάλαβε μάλλον τις διαθέσεις της "συντρόφου" μια και η καύση είναι πιο φθηνή). Τελικά θάφτηκε με έξοδα της κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό σήμαινε ότι δε μου δινόταν από τις δημοτικές αρχές καθόλου χρόνος στο παρεκκλήσι του κοιμητηρίου για τη νεκρώσιμη ακολουθία. Θυμήθηκα πάλι τον προκάτοχό μου, όταν στην πρώτη κηδεία που έκανε στο κεντρικό κοιμητήριο δε πρόλαβε καλά καλά να τελειώσει τον "άμωμο" και άνοιξαν οι πόρτες, μπήκαν οι υπάλληλοι του κοιμητηρίου και πήραν το νεκρό. Έκπληκτος διαμαρτυρήθηκε, αλλά πάγωσε με την απάντηση του υπαλλήλου: Οι συγγενείς πλήρωσαν μόνο για 10 λεπτά παραμονής στο παρεκκλήσι!!! Ο νόμος είναι νόμος στη Γερμανία. Τώρα στην περίπτωση μας δεν είχε πληρωθεί ούτε ένα λεπτό! Ακολούθησα λοιπόν τη σωρό κι έψαλα τη νεκρώσιμη ακολουθία καθ' οδόν προσπαθώντας να προλάβω τους με βήμα ταχύ προπορευόμενους νεκροθάφτες, με τη φυλάδα και το θυμιατό στο χέρι, με θερμοκρασίες του 20 υπό το μηδέν και έχοντας κατά νου να μη σκοντάψω πουθενά. Ευτυχώς οι αποστάσεις είναι μεγάλες στα εδώ κοιμητήρια και πρόλαβα όλα τα γράμματα. Το σόκ ήταν στον τάφο. Ρώτησα ανίδεος γιατί δεν υπάρχει ο καθιερωμένος ξύλινος σταυρός και πήρα την ψυχρολουσία: Ο τάφος είναι ανώνυμος, δηλαδή ανοίγουμε ένα λάκκο στην πρασινάδα, ρίχνουμε μέσα το φέρετρο, το σκεπάζουμε με χώμα, καλύπτουμε πάλι με χλοοτάπητα και ξεχνάμε μια για πάντα το γεγονός! Ούτε σταυρός, ούτε πέτρα για σημάδι, ούτε όνομα πουθενά. Ανυπαρξία πλήρης! Έψαλα το τελευταίο τρισάγιο επί του τάφου κι έφυγα συγκλονισμένος. Τουλάχιστον θα μπορώ να τον μνημονεύω στις Λειτουργίες.

Σήμερα ταξίδεψα 80 χιλιόμετρα μακριά για μια κηδεία. Η αποθανούσα, ελληνίδα, ήταν παντρεμένη 52 χρόνια με Γερμανό. Δυστυχώς άτεκνοι. Ζούσαν πολύ αρμονικά σε ένα μικρό χωριό, που τρόμαξα να το βρώ. Ζήτησε πριν πεθάνει έλληνα παπά στην κηδεία της. Νάμαι λοιπόν, περιτρυγυρισμένος από πλήθος στεφάνων με πολύ συγκινητικές αφιερώσεις και περίπου 60 συγγενών και φίλων. Είμια ο μόνος έλληνας. Κατά επιθυμία της αποθανούσης ψάλλω την ακολουθία στα ελληνικά, λέω και δυο λόγια στα γερμανικά κι αρχίζω το Δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Ποιός όμως να πλησιάσει και να ασπαστεί ένα νεκρό! Με κοιτούσαν όλοι αν εξωγήϊνο. Παρότρυνα το χήρο τουλάχιστον να ασπαστεί την αποθανούσα αλλά ματαίως. Όχι, δε το επιθυμώ αυτό, ήταν η απάντηση που πήρα. Φτάσαμε στον τάφο και παρατήρησα ότι όλοι κράτησαν απόσταση ασφαλείας από τον τάφο, τον εξωγήϊνο παπά και τον ΘΑΝΑΤΟ! Στο τέλος κάποιοι με ευχαρίστησαν για τον κόπο μου, χωρίς χειραψία φυσικά! Παγωμάρα πλήρης!

Αύριο πάλι κηδεία, αλλά στο Ναό μας, παρόλο που είναι γιαπί.Οικογένεια ελληνική. Θα τα ψάλλουμε όλα κανονικά, χωρίς το φόβο του χρόνου, θα τηρήσουμε όλα τα έθιμα μας, με κερί και με λιβάνι, με κόλυβο και μοιρολόϊ. Ο αποθανών γνωστός στην παροικία, με τρία παιδιά και πολλούς φίλους. Πριν πεθάνει εξομολογήθηκε, κοινώνησε, του κάναμε ευχέλαιο. Μόλις ξεψύχησε τον πλύναμε με αγιασμό και κρασί, τον αλείψαμε με λάδι και αρώματα, τον ντύσαμε, τον σκεπάσαμε και με το σάβανο μαζί με τους γιούς του, διαβάσαμε ψαλμούς, τον ψάλαμε, τον μοιρολογήσαμε έτσι που μόνο η αρχέγονη ελληνική παραδοση μας το γνωρίζει. Ούτε ίχνος φόβου, αηδίας, αλλοτρίωσης. Μια ζεστασιά, μια γλυκύτητα, ένα φώς!

Ο Θεός να τους αναπαύει!