Begrüßung des Vorsitzenden des Rates der Religionen Frankfurt
beim Podium „Wenn Glaube stört – Was ist religiöse Diskriminierung?“
3. Februar 2010, 20 Uhr, Haus am Dom
Guten Abend und herzlich willkommen zum heutigen Abend.
Mein Name ist Athenagoras Ziliaskopoulos und als Vorsitzender des Rates der Religionen Frankfurt möchte ich Sie herzlich zur ersten, vom Rat mit veranstalteten Podiumsdiskussion begrüßen.
Unser Thema heißt:
Wenn Glaube stört – was ist religiöse Diskriminierung?
Mit dieser Überschrift haben wir uns eines ebenso komplexen wie auch aktuellen Themas angenommen und zugleich vorgenommen, einen differenzierten und konstruktiven Beitrag zur Debatte zu leisten.
Der Rat der Religionen Frankfurt hat sich am 1.4.2009 gegründet und besteht zurzeit aus 23 Mitgliedern aus 9 Religionsgemeinschaften.
Der Rat fühlt sich naturgemäß der im Grundgesetz verankerten Religionsfreiheit besonders verpflichtet – dies beinhaltet u.a. bekanntermaßen das Recht, die jeweils eigene Religion frei auszuüben, wie auch das Recht, keine Religion zu haben.
Auch daher ist uns der Respekt und der Dialog mit nicht-religiösen Menschen ein Anliegen.
In bisherigen Stellungnahmen hat der Rat deutlich gemacht, dass er jede Form von Diskriminierung, Fanatismus und Gewalt ablehnt, insbesondere gegen eine Religion, aber auch im Namen einer Religion.
Er (der Rat) ist sich bewusst und in Sorge darüber, dass in zahlreichen Ländern das Recht auf freie Ausübung der Religion eingeschränkt oder gar nicht vorhanden ist, mancherorts so weit, dass Menschen um ihr Leben fürchten müssen. Die Diskriminierung und gewaltsamen Ausschreitungen gegenüber Christen in Ägypten oder im Irak, gegenüber den Bahai und anderen religiösen Minderheiten im Iran, oder gegenüber Muslimen und Christen in China sind nur einige wenige, aktuelle Beispiele in einer langen Liste von Gewalt im Namen von Religion gegen andere Religionen oder gegen Religion und Religionen im Allgemeinen.
In Deutschland hat der anti-islamisch motivierte Mord an der Muslima Marwa El-Sherbini in Dresden national wie auch international Aufsehen erregt. Islamfeindlichkeit ist laut Umfragen ein wachsendes Phänomen in unserem Land.
Antisemitismus, oft in Verbindung mit dem Nahostkonflikt, zeigt bei uns immer wieder neu sein hässliches Gesicht. Die Rundumüberwachung auch der Frankfurter Westendsynagoge durch die Polizei ist dafür trauriges Zeugnis.
Aber auch andere religiöse Minderheiten sind von Vorurteilen und Diskriminierung bei uns betroffen – darüber mehr zu erfahren, ist ein Anliegen des Abends.
Dort wo es im Rahmen seiner Möglichkeiten liegt, wird sich der Rat der Religionen Frankfurt für Religionsfreiheit, gegenseitigen Respekt und Akzeptanz einsetzen. Gemeinsam wollen wir daher heute Abend auch überlegen, was wir hier vor Ort gegen Vorurteile und Diskriminierung tun können.
Für entsprechende konstruktive Anregungen und Diskussionsbeiträge ist der Rat der Religionen immer offen.
Gleichzeitig möchte der Rat hier und heute alle Verantwortlichen dazu aufrufen, die politischen Einfluss insbesondere auf internationaler Ebene haben, diesen Einfluss im Blick auf dieses wichtige Menschenrecht geltend zu machen und damit seiner weltweiten Durchsetzung zu verhelfen!
In diesem Sinne wünsche ich uns allen einen spannenden und lehrreichen Abend, der einem wesentlichen Anliegen des Rates dienen möge: dem Einsatz für ein friedliches und gerechtes Miteinander in dieser Stadt und darüber hinaus.
Vielen Dank.
Donnerstag, 18. März 2010
Mittwoch, 17. März 2010
Neue Seite der Orthodoxen Prophet Elias Kirche Frankfurt
http://propheteliaskirchefrankfurt.wordpress.com/
Dienstag, 9. Februar 2010
Christen bewegen Frankfurt/Einladung
Sehr geehrte Damen und Herren,
die meisten von Ihnen haben wahrscheinlich den öffentlichen Prozess wahrgenommen, den die Stadt Frankfurt angestoßen hat, um ihren „Entwurf eines neuen Integrations- und Diversitätskonzepts“ für Frankfurt zu diskutieren. Dieses Konzept reflektiert Formen des Miteinanders in unserer Stadt. Das Thema Vielfalt berührt auch uns, als christliche Kirchen und Gemeinden in Frankfurt, mit ihren unterschiedlichen Erfahrungen und Hintergründen, und unsere Mitglieder, seien sie zugewandert oder hier geboren. Wir möchten Sie daher einladen zu einer Veranstaltung „Christen bewegen Frankfurt“ im Haus am Dom, am 10. Februar um 19.00 Uhr (Näheres entnehmen Sie bitte dem anhängenden Einladungsblatt).
Diskutieren Sie mit der Integrationsdezernentin der Stadt Frankfurt, Frau Eskandarin-Grünberg, den Vertretern und Vertreterinnen unserer Mitgliedskirchen sowie de muttersprachlichen Gemeinden Frankfurts und der Mitglieder des Internationalen Konvents.
Wir freuen uns auf einen lebendigen Austausch mit Ihnen
Ihre Ursula Schoen und Pfr. Athenagoras Ziliaskopoulos im Namen der Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen in Frankfurt
die meisten von Ihnen haben wahrscheinlich den öffentlichen Prozess wahrgenommen, den die Stadt Frankfurt angestoßen hat, um ihren „Entwurf eines neuen Integrations- und Diversitätskonzepts“ für Frankfurt zu diskutieren. Dieses Konzept reflektiert Formen des Miteinanders in unserer Stadt. Das Thema Vielfalt berührt auch uns, als christliche Kirchen und Gemeinden in Frankfurt, mit ihren unterschiedlichen Erfahrungen und Hintergründen, und unsere Mitglieder, seien sie zugewandert oder hier geboren. Wir möchten Sie daher einladen zu einer Veranstaltung „Christen bewegen Frankfurt“ im Haus am Dom, am 10. Februar um 19.00 Uhr (Näheres entnehmen Sie bitte dem anhängenden Einladungsblatt).
Diskutieren Sie mit der Integrationsdezernentin der Stadt Frankfurt, Frau Eskandarin-Grünberg, den Vertretern und Vertreterinnen unserer Mitgliedskirchen sowie de muttersprachlichen Gemeinden Frankfurts und der Mitglieder des Internationalen Konvents.
Wir freuen uns auf einen lebendigen Austausch mit Ihnen
Ihre Ursula Schoen und Pfr. Athenagoras Ziliaskopoulos im Namen der Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen in Frankfurt
Κηδείες!
Πριν λίγες μέρες έζησα για άλλη μια φορά το δράμα των επιλογών στη ζωή. Κηδεία. Εγώ και ο νεκρός. Κανείς άλλος! Ο μακαρίτης παλιός γουναράς, που έφαγε τη ζωή με το κουτάλι κι εντέλει έχασε τα πάντα ζώντας με κρατική βοήθεια, απέφευγε συστηματικά τις επαφές με έλληνες. Στα νιάτα του εγκατέλειψε γυναίκα και παιδιά κι όσο κι αν προσπάθησε στα γεράματα να συνδεθεί πάλι μαζίτους στάθηκε αδύνατο. Η τελευταία "σύντροφος" του δε μπόρεσε να έρθει στην κηδεία. Ήταν μακριά, έκανε κρύο, το χιόνι ήταν πολύ... Πριν πεθάνει παρακάλεσε να μη τον κάψουν (κατάλαβε μάλλον τις διαθέσεις της "συντρόφου" μια και η καύση είναι πιο φθηνή). Τελικά θάφτηκε με έξοδα της κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό σήμαινε ότι δε μου δινόταν από τις δημοτικές αρχές καθόλου χρόνος στο παρεκκλήσι του κοιμητηρίου για τη νεκρώσιμη ακολουθία. Θυμήθηκα πάλι τον προκάτοχό μου, όταν στην πρώτη κηδεία που έκανε στο κεντρικό κοιμητήριο δε πρόλαβε καλά καλά να τελειώσει τον "άμωμο" και άνοιξαν οι πόρτες, μπήκαν οι υπάλληλοι του κοιμητηρίου και πήραν το νεκρό. Έκπληκτος διαμαρτυρήθηκε, αλλά πάγωσε με την απάντηση του υπαλλήλου: Οι συγγενείς πλήρωσαν μόνο για 10 λεπτά παραμονής στο παρεκκλήσι!!! Ο νόμος είναι νόμος στη Γερμανία. Τώρα στην περίπτωση μας δεν είχε πληρωθεί ούτε ένα λεπτό! Ακολούθησα λοιπόν τη σωρό κι έψαλα τη νεκρώσιμη ακολουθία καθ' οδόν προσπαθώντας να προλάβω τους με βήμα ταχύ προπορευόμενους νεκροθάφτες, με τη φυλάδα και το θυμιατό στο χέρι, με θερμοκρασίες του 20 υπό το μηδέν και έχοντας κατά νου να μη σκοντάψω πουθενά. Ευτυχώς οι αποστάσεις είναι μεγάλες στα εδώ κοιμητήρια και πρόλαβα όλα τα γράμματα. Το σόκ ήταν στον τάφο. Ρώτησα ανίδεος γιατί δεν υπάρχει ο καθιερωμένος ξύλινος σταυρός και πήρα την ψυχρολουσία: Ο τάφος είναι ανώνυμος, δηλαδή ανοίγουμε ένα λάκκο στην πρασινάδα, ρίχνουμε μέσα το φέρετρο, το σκεπάζουμε με χώμα, καλύπτουμε πάλι με χλοοτάπητα και ξεχνάμε μια για πάντα το γεγονός! Ούτε σταυρός, ούτε πέτρα για σημάδι, ούτε όνομα πουθενά. Ανυπαρξία πλήρης! Έψαλα το τελευταίο τρισάγιο επί του τάφου κι έφυγα συγκλονισμένος. Τουλάχιστον θα μπορώ να τον μνημονεύω στις Λειτουργίες.
Σήμερα ταξίδεψα 80 χιλιόμετρα μακριά για μια κηδεία. Η αποθανούσα, ελληνίδα, ήταν παντρεμένη 52 χρόνια με Γερμανό. Δυστυχώς άτεκνοι. Ζούσαν πολύ αρμονικά σε ένα μικρό χωριό, που τρόμαξα να το βρώ. Ζήτησε πριν πεθάνει έλληνα παπά στην κηδεία της. Νάμαι λοιπόν, περιτρυγυρισμένος από πλήθος στεφάνων με πολύ συγκινητικές αφιερώσεις και περίπου 60 συγγενών και φίλων. Είμια ο μόνος έλληνας. Κατά επιθυμία της αποθανούσης ψάλλω την ακολουθία στα ελληνικά, λέω και δυο λόγια στα γερμανικά κι αρχίζω το Δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Ποιός όμως να πλησιάσει και να ασπαστεί ένα νεκρό! Με κοιτούσαν όλοι αν εξωγήϊνο. Παρότρυνα το χήρο τουλάχιστον να ασπαστεί την αποθανούσα αλλά ματαίως. Όχι, δε το επιθυμώ αυτό, ήταν η απάντηση που πήρα. Φτάσαμε στον τάφο και παρατήρησα ότι όλοι κράτησαν απόσταση ασφαλείας από τον τάφο, τον εξωγήϊνο παπά και τον ΘΑΝΑΤΟ! Στο τέλος κάποιοι με ευχαρίστησαν για τον κόπο μου, χωρίς χειραψία φυσικά! Παγωμάρα πλήρης!
Αύριο πάλι κηδεία, αλλά στο Ναό μας, παρόλο που είναι γιαπί.Οικογένεια ελληνική. Θα τα ψάλλουμε όλα κανονικά, χωρίς το φόβο του χρόνου, θα τηρήσουμε όλα τα έθιμα μας, με κερί και με λιβάνι, με κόλυβο και μοιρολόϊ. Ο αποθανών γνωστός στην παροικία, με τρία παιδιά και πολλούς φίλους. Πριν πεθάνει εξομολογήθηκε, κοινώνησε, του κάναμε ευχέλαιο. Μόλις ξεψύχησε τον πλύναμε με αγιασμό και κρασί, τον αλείψαμε με λάδι και αρώματα, τον ντύσαμε, τον σκεπάσαμε και με το σάβανο μαζί με τους γιούς του, διαβάσαμε ψαλμούς, τον ψάλαμε, τον μοιρολογήσαμε έτσι που μόνο η αρχέγονη ελληνική παραδοση μας το γνωρίζει. Ούτε ίχνος φόβου, αηδίας, αλλοτρίωσης. Μια ζεστασιά, μια γλυκύτητα, ένα φώς!
Ο Θεός να τους αναπαύει!
Σήμερα ταξίδεψα 80 χιλιόμετρα μακριά για μια κηδεία. Η αποθανούσα, ελληνίδα, ήταν παντρεμένη 52 χρόνια με Γερμανό. Δυστυχώς άτεκνοι. Ζούσαν πολύ αρμονικά σε ένα μικρό χωριό, που τρόμαξα να το βρώ. Ζήτησε πριν πεθάνει έλληνα παπά στην κηδεία της. Νάμαι λοιπόν, περιτρυγυρισμένος από πλήθος στεφάνων με πολύ συγκινητικές αφιερώσεις και περίπου 60 συγγενών και φίλων. Είμια ο μόνος έλληνας. Κατά επιθυμία της αποθανούσης ψάλλω την ακολουθία στα ελληνικά, λέω και δυο λόγια στα γερμανικά κι αρχίζω το Δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Ποιός όμως να πλησιάσει και να ασπαστεί ένα νεκρό! Με κοιτούσαν όλοι αν εξωγήϊνο. Παρότρυνα το χήρο τουλάχιστον να ασπαστεί την αποθανούσα αλλά ματαίως. Όχι, δε το επιθυμώ αυτό, ήταν η απάντηση που πήρα. Φτάσαμε στον τάφο και παρατήρησα ότι όλοι κράτησαν απόσταση ασφαλείας από τον τάφο, τον εξωγήϊνο παπά και τον ΘΑΝΑΤΟ! Στο τέλος κάποιοι με ευχαρίστησαν για τον κόπο μου, χωρίς χειραψία φυσικά! Παγωμάρα πλήρης!
Αύριο πάλι κηδεία, αλλά στο Ναό μας, παρόλο που είναι γιαπί.Οικογένεια ελληνική. Θα τα ψάλλουμε όλα κανονικά, χωρίς το φόβο του χρόνου, θα τηρήσουμε όλα τα έθιμα μας, με κερί και με λιβάνι, με κόλυβο και μοιρολόϊ. Ο αποθανών γνωστός στην παροικία, με τρία παιδιά και πολλούς φίλους. Πριν πεθάνει εξομολογήθηκε, κοινώνησε, του κάναμε ευχέλαιο. Μόλις ξεψύχησε τον πλύναμε με αγιασμό και κρασί, τον αλείψαμε με λάδι και αρώματα, τον ντύσαμε, τον σκεπάσαμε και με το σάβανο μαζί με τους γιούς του, διαβάσαμε ψαλμούς, τον ψάλαμε, τον μοιρολογήσαμε έτσι που μόνο η αρχέγονη ελληνική παραδοση μας το γνωρίζει. Ούτε ίχνος φόβου, αηδίας, αλλοτρίωσης. Μια ζεστασιά, μια γλυκύτητα, ένα φώς!
Ο Θεός να τους αναπαύει!
Abonnieren
Posts (Atom)
Posts
